มารยาทในที่สาธารณะ

สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน 

บ่ายหนุ่มๆ แก่ๆวันนี้ผมมาปักหลักที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

ย่านพลุกพล่านหน้า รร แกรนด์ริเวอร์ไซด์

การนั่งทำงานในพื้นที่สาธารณะเป็นเรื่องที่ดีนะครับ

ได้เห็นบรรยายกาศในร้าน ได้พบผู้คนหน้าใหม่ หรือบางทีได้เพื่อนใหม่ๆด้วย

แต่อย่างไรก็ตาม การมานั่งในพื้นที่เหล่านี้ เราจะเอานิสัยที่บ้านมาใช้ไม่ได้เด็ดขาด

เพราะคุณแม่ กระผมอบรมมาดี ถึงจะไม่ใช่ลูกท่าน หลานเธอที่ไหน

แต่ความเกรงใจคนอื่น เป็นสมบัติที่คุณแม่และครอบครัวกระผมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

สำหรับวันนี้ ผมเจอลูกค้าประเภท

หูแตก เลยแหกปาก !!!!

คนพวกนี้พูดเหมือนไม่ได้ยินเสียงตัวเองครับ

เลยต้องออกเสียงให้ดังๆเข้าไว้ ไม่คิดถึงว่า

เสียงตัวเองจะรบกวนคนอื่นหรือไม่อย่างไร

แค่ขอให้ได้พูด และพูดเพียงเรื่องไร้สาระ ก็เท่านั้น

โต๊ะอื่นได้ยิน ไม่ได้ยินเรื่องของมึง

สันนิษฐานว่า อยู่ที่บ้านคงถูกคุณแม่ตบเข้าบ้องหู แก้วหูเลยเสื่อมๆ จะทะลุไม่ทะลุแหล่นั่นเอง

คนพวกนี้ ถ้าทนฟังเอาสนุกได้ ก็เอาเถิดครับ 

เพราะคงไม่มีคนรับฟังเรื่องของเค้า เลยต้องมาหาที่ระบาย

ส่วนพวกที่ 2 คือพวก

พวกมาก ลากมาเบียดเบียน

คนพวกนี้ เป็นพวกไม่นึกถึงคนอื่นอีกพันธุ์หนึ่ง

เมื่อที่นั่งไม่เพียงพอ เลยลากเพื่อนมานั่งในพื้นที่ของบุคคลอื่น

นี่ถ้าคุณครู หรือบุพการีสอนให้รู้จักเกรงใจคนอื่นบ้าง

คงดีกว่านี้

สำหรับวันนี้ ผมถูกหวยเจอสองพันธุ์ในที่เดียวกัน เวลาเดียวกัน

ทางที่ดีสำหรับเราน่ะเหรอครับ

ถ้าไม่ผสมโรงคุยกับพวกนี้แล้ว

ก็ย้ายออกมานั่งโต๊ะอื่น หรือยกเลิกออเดอร์อาหาร เครื่องดื่มของร้านซะเลย

ก็น่าจะเป็นการตอบโต้ที่ดีนะครับ

หากเป็นลูกศิษย์ก็ไม่แคล้วโดนผมสวดตามประสา

แต่การไปสั่งสอนคนจำพวกนี้ 

ถ้าไม่ใช่หน้าที่ หรือมีเหตุจำเป็นจริง

อย่าไปสอนครับ เพราะต่อมสามัญสำนึกไม่ทำงาน

มีแต่ต่อมสามานย์ ที่แอคติเวต

พูดไปก็เหนื่อยครับ ว่าแล้วผมย้ายออกมานั่งที่ๆ อันควรก่อนนะครับ สวัสดี